Hennessy: Cesarz wszystkich Królów

Woj­na była we Fran­cji Ludwi­ków naj­waż­niej­szym zaję­ciem: cała wiel­ka machi­na pań­stwo­wa, kie­ro­wa­na wolą abso­lut­ne­go wład­cy, zwró­co­na była na cele zwią­za­ne z armią. Wśród śmiał­ków ofe­ru­ją­cych swe usłu­gi fran­cu­skiej koro­nie zna­lazł się 20-let­ni ofi­cer irlandz­ki Richard Hen­nes­sy.

Niko­go nie powin­no dzi­wić, że pod roz­ka­za­mi kró­la Fran­cji słu­żył cały regi­ment synów „Zie­lo­nej Wyspy”, Bo czyż nie może być coś bar­dziej natu­ral­ne­go niż fakt zacią­gnię­cia się Irland­czy­ka na służ­bę do naj­groź­niej­sze­go prze­ciw­ni­ka Anglii? W Irlan­dii świe­że były jesz­cze pod­ów­czas wspo­mnie­nia bojów sto­czo­nych przez flo­tę fran­cu­ską z anglo-holen­der­ską, a blask Kró­la-Słoń­ce oświe­tlał rów­nież jego syna.

Po bitwie pod Fon­te­noy nasz boha­ter tra­fił do gar­ni­zo­nu w Ile de Ré, w depar­ta­men­cie Cha­rent. Spo­koj­ny kra­jo­braz oko­lic rze­ki Cha­ren­te bar­dzo urzekł mło­de­go wojow­ni­ka; w dodat­ku spe­cjal­no­ścią tych oko­lic oka­za­ła się eau-de-vie, desty­lat win­ny, a Richard Hen­nes­sy – jak na praw­dzi­we­go żoł­nie­rza przy­sta­ło – ponad wszyst­ko był znaw­cą i wiel­bi­cie­lem trun­ków. Cóż, mło­dy czło­wiek zasma­ko­wał w lokal­nym spe­cja­le tak bar­dzo, że posta­no­wił podzie­lić się swo­im odkry­ciem z rodzi­ną i przy­ja­ciół­mi w Irlan­dii. Prze­słał więc do ojczy­zny kil­ka bary­łek, któ­re spo­tka­ły się z przy­ję­ciem nie­zwy­kle entu­zja­stycz­nym. Przy­wy­kłym do whi­skey i piwa roda­kom Richar­da desty­lat z Fran­cji wyda­wał się alko­ho­lem wyszu­ka­nym i wytwor­nym. To zachę­ci­ło Hennessy’ego do pod­ję­cia dal­szych dzia­łań – 10 wrze­śnia 1765 roku utwo­rzył wła­sną fir­mę – Maison de Hen­nes­sy, a jej sym­bo­lem zaczerp­nię­tym z rodzin­ne­go her­bu sta­ła się ręka dzier­żą­ca topór.

Pomysł oka­zał się traf­ny. Ener­gia i przed­się­bior­czość mło­de­go żoł­nie­rza zna­la­zły ujście w dzia­ła­niach bar­dzo przy­po­mi­na­ją­cych… kam­pa­nie woj­sko­we. Bez­u­stan­ne podró­że, cią­głe zdo­by­wa­nie nowych tere­nów, pozy­ski­wa­nie nowych ludzi, nowych ryn­ków sta­ło się chle­bem powsze­dnim dla Richar­da. Fir­ma kwi­tła, a jej zało­ży­ciel nie usta­wał w pod­bo­jach.

W owych cza­sach nie mogło to być bez­piecz­ne zaję­cie. W cza­sie jed­nej podró­ży Richard Hen­nes­sy dosłow­nie cudem ura­to­wał się z toną­ce­go, do cna znisz­czo­ne­go okrę­tu. Nie ode­bra­ło mu to jed­nak fan­ta­zji, a śmia­ło­ścią poczy­nań, wyobraź­nią i smy­kał­ką do inte­re­su zaka­so­wał­by i dziś nie jed­ną gru­bą rybę biz­ne­su. Wystar­czy wspo­mnie­nie, że w roku 1794 roz­po­czął dzia­ła­nia mają­ce na celu zdo­by­cie kolej­ne­go ryn­ku, jak się póź­niej oka­za­ło naj­bar­dziej chłon­ne­go, o zna­cze­niu klu­czo­wym w świa­to­wym han­dlu – w tym bowiem roku Maison de Hen­nes­sy sprze­dał pierw­szą par­tię swo­je­go konia­ku do Sta­nów Zjed­no­czo­nych Ame­ry­ki, któ­re wła­śnie zade­kla­ro­wa­ły swój nie­pod­le­gły byt.

Od tego cza­su minę­ło już sie­dem poko­leń, fir­ma kwit­nie nie­prze­rwa­nie od kil­ku stu­le­ci. Zawdzię­cza to nie tyl­ko pod­bo­jem nowych ryn­ków. Jej zało­ży­ciel, jak na woj­sko­we­go przy­sta­ło, był dosko­na­łym stra­te­giem. Zda­wał sobie dosko­na­le spra­wę z tego, że powo­dze­nie kam­pa­nii zale­ży od dobrze zabez­pie­czo­nych „tyłów”. Na język pro­du­cen­tów desty­la­tów ta mak­sy­ma prze­kła­da­ła się w spo­sób nastę­pu­ją­cy „Prze­cho­wuj to, co masz naj­lep­sze­go w naj­od­po­wied­niej­szych warun­kach”.

Toteż natych­miast po roz­po­czę­ciu dzia­łal­no­ści fir­my Hen­nes­sy kazał zbu­do­wać na brze­gu rze­ki Cha­ren­te maga­zyn, któ­ry do dziś nazy­wa­ny jest Le Chai du Fon­da­teur, czy­li Piw­ni­ca Zało­ży­cie­la. Tutaj pozo­sta­wił naj­cen­niej­szy po sobie legat – becz­ki z desty­la­tem win­nym naj­wyż­szej jako­ści. Każ­da kolej­na gene­ra­cja doda­wa­ło tutaj swo­ją „cegieł­kę”, a raczej, w tym wypad­ku, becz­kę. To wła­śnie dzię­ki tym od setek lat prze­cho­wy­wa­nym zbio­rom powstał naj­now­szy pro­dukt fir­my, koniak nad konia­ka­mi, tru­nek zupeł­nie wyjąt­ko­wy, na cześć zało­ży­cie­la nazy­wa­ny Richard Hen­nes­sy.

Sta­no­wi on kom­po­zy­cję ponad stu desty­la­tów, z któ­rych naj­star­sze zło­żo­no na prze­cho­wa­nie jesz­cze na począt­ku XIX wie­ku! Te wła­ści­wo­ści poszcze­gól­nych skład­ni­ków spo­tę­go­wa­ne zosta­ły przez dłu­go­trwa­ły pro­ces doj­rze­wa­nia w dębo­wych becz­kach. W rezul­ta­cie otrzy­ma­no tru­nek nie­ma­ją­cy sobie rów­ne­go, o moc­nym bukie­cie skła­da­ją­cym się z har­mo­nij­nych sekwen­cji aro­ma­tów. Znaw­ca odnaj­dzie w nich zarów­no wani­lię, jak i zio­ła, pieprz aż po deli­kat­ny aro­mat kwia­to­wy. Na pod­nie­bie­niu doświad­czo­ny kone­ser wyczu­je tu fine­zyj­ny posmak dębu, nutę doj­rza­łe­go owo­cu wyraź­nie łago­dzą­cą całość, a na koniec doszu­ka się nut „ran­cio” (nazbyt doj­rza­łe­go wina likie­ro­we­go nie­na­da­ją­ce­go się już co praw­da do picia, ale nie­zwy­kle cenio­ne­go ze wzglę­du na wła­sno­ści aro­ma­tycz­ne).

Cóż może być god­niej­sze­go pole­ce­nia na dłu­gie zimo­we wie­czo­ry, niż kie­li­szek trun­ku nie­zrów­na­ne­go, praw­dzi­we­go kró­la wśród alko­ho­li słyn­nej eau-de-vie, jed­nym sło­wem, koniak? Ta cudow­na mie­szan­ka desty­la­tów win­nych, któ­ra powstać może tyl­ko w pew­nych ści­śle okre­ślo­nych rejo­nach Fran­cji już od ponad dwu­stu lat jest natchnie­niem poetów, poli­ty­ków, uczo­nych, nie­za­stą­pio­nym towa­rzy­szem zarów­no męskich poważ­nych roz­mów, jak i samot­nych roz­my­ślań. Zachwy­cał się konia­kiem Tal­ley­rand i król Jerzy IV. Jeże­li koniak jest kró­lem pośród trun­ków to jego odmia­nę, słyn­ny Hen­nes­sy z pew­no­ścią może­my okre­ślić mia­nem cesa­rza. To, co w tej chwi­li pije­my jako napój tej mar­ki, powsta­ło dzię­ki nie­zu­peł­nie zsyn­chro­ni­zo­wa­nej i raczej nie­świa­do­mej współ­pra­cy kil­ku panów róż­nych naro­do­wo­ści – był wśród nich pewien irlandz­ki ofi­cer, angiel­ski król i fran­cu­ski bed­narz. Koniak, jak wszyst­kie two­ry czło­wie­ka noszą­ce w sobie pięt­no genial­no­ści jest po czę­ści dzie­łem przy­pad­ku.